Bryndís Helgadóttir

Fyrir sakleysing frá Íslandi, sem aldrei hefur orðið vitni af vopnaskaki eða heyrt hleypt af alvöru byssu, ef frá er talið  í bíó eða í sjónvarpsfréttunum, er mikið sjokk að vera allt í einu í námunda við svona hræðilegan atburð - í raunveruleikanum.    En samt fannst mér eins og að þetta væri ekki raunveruleikinn;  fannst ég þurfa að klípa mig til að athuga hvort ég væri ekki bara að dreyma þetta. Þetta var svo sannarlega súrrealísk upplifun. 

Klukkan var um tíu og ég var ásamt nokkrum vinum á leiðinni í veislu sem átti að vera Sahara hótelinu, sem ekki er langt frá þar sem hryðjuverkamennirnir létu til skarar skríða.  Ég heyrði einhvern hávaða í fjarska, eins og verið væri að skjóta upp flugeldum eða sprengja kínverja; mér datt alla vega ekkert annað í hug.  Það var ekki fyrr en ég fékk SMS frá vini, þar sem sagði að yfir stæði árás hryðjuverkamanna, að þeir væru búnir að taka hið sögufræga Taj Mahal hótel og Oberoi hótelið líka. Og hann sagði okkur að snúa strax við og leita skjóls.  Þessi vinur minn var rétt hjá Oberoi hótelinu þegar árásin var gerð, sá hryllinginn með eigin augum og ugglaust heppinn að sleppa óskaddaður af vettvangi.

Við snerum strax við og fórum heim til eins af vinum mínum, sem býr næst þeim stað sem við vorum á - þar er ég ennþá strandglópur, því ég hef ekkert þorað að fara út, nema í næstu sjoppu til að kaupa mér tannbursta.   Þegar þangað var komið var strax kveikt á sjónvarpinu og horfðum við á atburðina í beinni þar til klukkan var orðin 4 um nóttina.   Einnig vorum við í sambandi við vini hingað og þangað um borgina til að afla upplýsinga, en sumir vina minna áttu vini sem voru á meðal gíslana á Taj Mahal hótelinu.

Árásin var greinilega þaulskipulögð, því hún hófst á mörgum stöðum samtímis í suðurhluta borgarinnar, við sjávarsíðuna, en morðingjarnir, sem flestir telja vera múslima af pakistönsku bergi brotnir, komu á bátum inn til borgarinnar.   Áður höfðu nokkrir þeirra verið búnir að koma upp stjórnstöðvum á hótelunum sem voru skotmörk.   

Strax í upphafi myrtu þeir 3 háttsetta lögregluforingja,  þar á meðal yfirmann hryðjuverkadeildarinnar.   Þá réðust þeir á miðstöð gyðinga, tóku ísraelska borgara í gíslingu og lögðu áherslu á breska og bandaríska þegna einnig sem gísla.   En flest það fólk sem þeir myrtu eða særðu - tölurnar eru núna 125 myrtir og yfir 300 særðir - voru óbreyttir Indverjar, þ.á.m. konur og börn.   Hótelstjórinn á Taj Mahal, missti bæði konuna og börnin sín.  Fjölskylda sem einn vinur minn þekkti vel,  voru öll myrt ef frá er talin móðirin, sem fékk skot í magann og er ennþá lifandi síðast er ég vissi.

Þetta er ótrúleg upplifun.   Fyrst er maður agndofa og veit ekki sitt rjúkandi ráð.  Síðan þegar dofinn rennur af manni og maður fer að átta sig á málinu, rennur á mann kokteill af tilfinningum;  ótti, umhyggja fyrir þeim sem sárt eiga að binda og svo reiði og önnur vond tilfinning, sennilega eitthvað sem kallast hatur og þá gagnvart þessum aumingjum sem stóðu að þessu.

Hvað græða þessir viðbjóðslegu hryðjuverkamenn á þessu?   Að drepa saklaust fólk, konur og börn?  Eitt er víst að þeir ná engu fram með þessari geðveiki, þvert á móti, hún yfirgnæfir allt, þ.m.t. málstaðinn sem þeir berjast fyrir, hver sem hann er nú, því þetta eflir aðeins samstöðuna gegn þeim, bæði á meðal almennings, stjórnvalda og alls heimsins.   

Leiðtogar þessa heims verða að fara gera eitthvað af viti til þess að uppræta að svona lagað gerist á 21. öldinni.   Það þýðir ekkert að beita sömu aðferðum og hryðjuverkamennirnir, þ.e.a.s. að ráðast inn í lönd og drepa fólk.   Það verður að ráðast að rót vandans, sem liggur í ömurlegum lífskjörum stórra hópa fólks og afleiðingum þess, þ.á.m. vanþekkingu og virðingarleysi fyrir sjálfum sér og lífi annarra.

	39 gíslum bjargað úr hótelinu
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Jæja, eins og þið sáuð kannski í þættinum hennar Sirrýar, "Örlagadeginum", þá er ein útgáfa a.m.k. komin út af Airtel auglýsingunni, sem ég hef sagt frá áður í færslum hér á undan (t.d. hér).   Öll atriðin í þessari auglýsingu voru tekin upp inni í einu stærsta og fullkomnasta kvikmyndastúdíói í Film City í Mumbai.    Auglýsingarnar eru byggðar á sögunum um Indiana Jones og fer ég með hlutverk Jessicu, þ.e.a.s. ljóskunnar.    

 

Jæja, þá er ég komin heim.   Það var æðislegt að hitta fjölskylduna og vinina á ný.   Ferðin heim gekk bara nokkuð áfallalaust, en ég var dálítið kvíðin fyrirfram, því ég hef aldrei áður ferðast alein út í hinum stóra heimi.   Til að vera alveg örugg um að geta sofið sem mest af leiðinni frá Indlandi til Englands, ákvað ég að fara ekkert að sofa um nóttina fyrir brottför.   Ég var svo heppin að Anna, önnur af ungversku stelpunum hérna hjá Eskimó, var svo væn að veita mér félagsskap og spjölluðum við saman alla nóttina.   Um 6 leytið tók ég svo sturtu og síðan fórum við á JW Marriot hótelið og fengum okkur vel útlátinn morgunverð.   Síðan keyrði Tarun Khanna, vinur minn mig út á flugvöll og var ég komin þangað um 10 leytið. 

Fyrsta hindrunin þegar út á flugvöllinn var komið var að skrá sig inn og fylla út ítarlegt eyðublað, en Indverjar eru ennþá mikið fyrir allskyns óþarfa skriffinnsku.   Sjálfsagt hef ég litið eitthvað aumingjalega út því fyrr en varði vatt indverskur herramaður sér að mér og bauðst til að hjálpa mér að fylla eyðublaðið út.   Kom í ljós við eyðublaðsútfyllinguna að hann býr í sömu götu og ég bjó í.  Síðan leiðbeindi hann mér um flugvöllinn og að lokum bað hann mig um tölvupóstfangið mitt.   Kosturinn við tölvupóstinn er að maður þarf ekkert að svara honum frekar en maður vill.   En það er dálítið merkilegt hvað karlmenn bæði á Indlandi og í Englandi ganga hreint og beint til verks m.v. þá íslensku, hvað varðar að biðja mann um kontakt upplýsingar.   Er að spá í að láta prenta fyrir mig nafnspjöld næst þegar ég fer út; tvær útgáfur, eina með réttum upplýsingum og aðra fyrir þá sem maður hefur engan áhuga á að kynnast frekar. 

Eftir lendinguna á Heathrow, fór ég strax að sækja töskurnar mínar.   Fór á færiband nr. 8, þar sem stóð skýrum stöfum Bombay og beið þar í drykklanga stund eða þangað til að enskur strákur, sem var í sömu vél og ég kom til mín og benti mér á að töskurnar úr vélinni okkar væru á færibandi nr. 1.   Síðan bauðst hann til að fylgja mér frá terminal 3 til terminal 1, sem ég þáði með þökkum.   Mjög vingjarnlegur náungi sem bauð mér upp á kaffibolla þegar á terminal 1 var komið og spjölluðum við um heima og geima um stund.   Og að sjálfsögðu bað hann mig um tölvupóstfangið mitt áður en við kvöddumst.

Eftir að hafa kíkt á brottfararskjá til að átta mig á stöðu Icelandair vélarinnar fór ég að kíkja í búðir.   Eitthvað gleymdi ég mér í búðarápinu, því næst þegar ég kíkti á skjá sá ég mér til skelfingar að í töflunni stóð með rauðum stöfum "Gate Closed" við hlið nr. 40, þar sem vélin mín var.   

Eftirleikurinn var eins og ég væri að leika í grínmynd, þar sem allt gengur á afturfótunum.   Í algjöru sjokki byrjaði ég að hlaupa í átt að hliðinu, en taskan mín var opin þannig að dótið dreifðist úr henni.   Safnaði ég því saman með aðstoð fólks sem var í kringum mig og svo byrjaði ég að hlaupa aftur og enn hafði ég ekki lokað henni nógu vel, þannig að sagan endurtók sig.   Þegar ég hafði safnaði dótinu mínu aftur og lokað töskunni tryggilega í þetta sinn með aðstoð hjálpsamrar konu, tók ég sprettinn aftur, þangað til að ég varð að hægja á mér þar sem ég var alveg komin í spreng, enda taskan níðþung.  Og hvað haldið þið að hafi gerst þá?  Jú, einhver karlklaufi kemur hlaupandi á harða spretti og hleypur mig niður, þannig að ég misst allt dótið mitt eina ferðina enn.   

Þegar ég loks komst í hliðið, þá var verið að bíða eftir mér og allir komnir inn. Munaði mjög litlu að ég missti af fluginu.   Á heimleiðinni sat ég hjá 2 indælum konum, sem voru að koma úr golfferð ásamt 30 öðrum íslenskum konum. 

Þegar ég loks komst út um græna hliðið framhjá herskara tollvarða (ætli Ísland sé eina landið í heiminum þar sem tollverðir standa í græna hliðinu?), biðu eftir mér pabbi og mamma, Þórður Örn litli bróður minn og Íris vinkona sem færði mér rós.   Það voru miklir gleðifundir.

Þetta er líklega ekki lokabloggið mitt um ferðina mína, því mér finnst ég eiga svo margt skemmtilegt ósagt ennþá, en það kemur í ljós fljótlega.

Föstudaginn 10. ágúst, varð ég loks lögráða; sjálfráða, fjárráða og með kosningarétt skv. lögum Lýðveldisins Íslands.  Sem sagt mér er hér eftir treyst af samfélaginu til alls sem fullorðin meðlimur þess, ef frá er talið að ég má ekki fara í ríkisáfengisverslun og kaupa mér eins og eina hvítvínsflösku.   Af þessu tilefni ákvað ég að halda smá afmælisteiti sl. föstudagskvöld.  Það var úr vöndu að ráða, því ég hafði ekki mikinn tíma til undirbúnings, þar sem ég var búin að vera við sjónvarpsauglýsingatökur fyrir Airtel alla vikuna.  Þessar tökur voru mjög skemmtilegar, en þar fer ég með hlutverk Jessicu úr sögunum um Indiana Jones.   Lenti m.a. í slagsmálasenum, þar sem ég kýldi einn gaur í rot, var kefluð í stól, þar sem nasisti var að pynta mig og hótaði m.a. að plokka augun úr mér, bundin við staur með Indiana Jones með eldhaf í kringum okkur, Indiana Jones að bjarga mér úr kviksyndi og kom ríðandi á hesti inn í settið, svo eitthvað sé nefnt.   Segi kannski nánar frá þessu síðar.

En aftur að afmælisveislunni minni.   Það sem bjargaði mér í tímaleysinu hvað undirbúninginn varðar, var að einn af kunningjum mínum hér, Dilawar að nafni, bauðst til að sjá um veisluna fyrir mig.   Dilawar þessi á Park Plaza hótelið hérna í Mumbai (sjá lýsingu um það hér og myndir hér) sem er rosalega flott 5 stjörnu hótel, með öllum lúxus sem hægt er að hugsa sér, t.d. líkamsræktarstöð, spa, flottum garði með tveimur sundlaugum, manngerðri strönd og 18 holna keppnisgolfvelli sem er flóðlýstur á kvöldin.   Ekki nóg með að hann byðist til að halda veislunni á hótelinu sínu, heldur fékk ég líka að gista á lúxussvítu á hótelinu hans bæði nóttina fyrir og eftir afmælisveisluna.   Sótti hann mig og Karishmu, áströlsku samstarfs- og vinkonu mína á fimmtudagskvöldið, þar sem við vorum ásamt öllum helstu Bollywood stjörnunum í einkaveislu á Enigma skemmtistaðnum á JW Marriot hótelinu sem haldin var af Atul Kasbekar, sem er einn frægasti ljósmyndari Indlands.   Þegar við settumst inn í bílinn hans færði hann mér afmælisgjöf, sem var forláta Samsung sími, sem er örugglega sá þynnsti á markaðnum í dag.   

Eftir góðan morgunverð á föstudagsmorgninum fengum við til afnota flottan bíl með bílstjóra og fórum við og kíktum í verslanir.   Síðan var slakað á í Spa'inu á hótelinu, fékk frábært klukkutíma nudd og því til í slaginn fyrir kvöldið.  Þess má geta að ég er eiginlega orðin háð nuddi hérna á Indlandi, þetta er svo rosalega notalegt og kostar lítið sem ekkert.   

Veislan fór fram í einum sundlaugagarði hótelsins og var boðið upp á flotta þjónustu af her þjóna og æðislegar veitingar, góðan mat og drykki eins og hver gat látið ofan í sig.   Og rúsínan í pylsuendanum var náttúrulega súkkulaðiafmæliskaka, en eins og þeir sem þekkja mig vita get ég illa staðist góðar súkkulaðikökur.   Síðan var dansað og trallað fram eftir undir stjórn DJ sem hótelið skaffaði.   Gistum við stelpurnar svo á svítu um nóttina og svo var haldið heim á laugardagseftirmiðdag, eftir að hafa fengið gott nudd.   Sem sagt, þetta var meiriháttar afmælisdagur!